Ervaringsverhaal: Indira raakte in paniek op het moment dat zij mocht persen en op de momenten dat ze vanuit bad naar bed moest

Ja. Ja. Ehm toen, dat was tijdens het persen en het stukje tussen de, de… sowieso van gewone weeën naar persweeën dat is best wel een, een andere, dat is een heel ander, ander gevoel en dat wist ik van tevoren.

En bij de vorige keer bij eh mijn eerste bevalling eh, dat is echt een beetje suf maar toen keek ik op de klok toen was het half zeven en toen begonnen de persweeën en toen dacht ik: oh voor zeven uur kan dat kind er wel zijn. [Lacht] maar dus toen was ik gewoon heel erg op… nou hard aan het persen eigenlijk en nu, daar had ik een beetje en daar had ik het dus ook met eh een vrienden overgehad van, eigenlijk ehm is het wel een persende beweging maar je kan het wel vanuit een soort ontspanning doen en, en het doet wel pijn maar dus dat had ik heel erg als oefening voor mezelf van… Om ik de vorige keer dus helemaal uitgescheurd was, ik zeg: ja, dat wil ik gewoon niet nog een keer meemaken. Dus toen ware-, kwamen die persweeën en eh ik kon het eigenlijk niet eh, ja dat kun je ook niet tegenhouden, dat moet je ook niet doen maar het lukte me niet om, om eh ik raakte echt even helemaal in paniek. Dus ik, er kwam echt een soort oerkreet uit nou die was zo hard dat gewoon de verloskundige die dus al klaar stond om de volgende dienst overnemen, echt de deur opendeed van, gaat het hier allemaal wel goed want het was echt heel hard. En toen dacht ik en mijn man die dacht toen ook van, oh nee nu gaat het gewoon echt helemaal, het gaat gewoon mis. En ehm, eh het was dus een combinatie tussen dat ik heel hard wilde persen en eh dat het te hard was zeg maar, dus, dus niet, niet beheerst. En toen raakte ik echt even helemaal en toen was die verloskundige die keek me aan en zei, nee nee nee nee nee ho nu terug en die, op de een of andere manier wist die me gewoon helemaal terug te halen naar wel weer focus en toen twee persweeën later was die er. Maar dan, toen was ik wel echt even helemaal eh… toen kwam ook al dat oude, die oude traumatische bevalling boven, dat ik echt dacht van: oké alles los, nu is het gewoon helemaal, dit is gewoon het einde ofzo. Dat was wel heel, heel spannend en ook wel heftig en die schreeuw heb ik ook echt nog wel mijn hele kraamweek lang terug gehoord. Dat was zo een… en ook dat je echt denkt: [lacht] komt dit uit mij weet je wel, zo een oer eh oerkreet ofzo. Het was heel eh, ja dat was wel angstig en als ik er nu over vertel dan voel ik het gewoon weer. Echt, ah, ah dat is zo… omdat je ook gewoon ehm, dan zo beseft van: oh ons kindje, ons kindje komt, ons kindje komt bijna en ik vind het ineens allemaal zo overweldigend, dat ik gewoon een beetje daardoor werd eh overspoeld ofzo. En je hebt ook pijn natuurlijk en echt een eheh, maar toen kon ik gelukkig en dat kwam denk ik ook omdat eh, ja omdat ik daar wel min of meer op had geoefend voor mezelf van, om dan niet dat straatje van die paniek helemaal in te gaan maar om gewoon proberen dan met ademhaling terug naar, naar waar je bent en in het nu en nog eh vertrouwen dat ik gewoon dat kan. En dat lukte heel goed, ja ook door die verloskundige omdat die echt meteen bam, bam gewoon kijk me aan, kijk me aan en ik moest haar in de ogen kijken en ik kon gewoon meteen…Ja, dat was wel echt eh, dat was wel een heftig moment. En ik had nog een aantal andere paniekmomentjes maar dat was elke keer als ik uit het bad was en op het bed en dan dat er dan een wee kwam, dan wist ik gewoon niet hoe ik die op moest vangen omdat in bad lukte dat wel, maar dat is zo een groot contrast dan. Dus dan, maar dat waren wat kleinere maar dit was echt eh dat ik dacht, oh dit komt gewoon niet goed ofzo. Dat je echt helemaal…