Ervaringsverhaal: Heike had tot meerdere keren toe een negatieve test

“Ook dat was wel bijzonder op zich, omdat dat anders liep dan de voorgaande twee keren. Toen merkte ik op een gegeven moment wel, dat ik niet ongesteld werd en, nou, toen was het ook zo. En nu merkte ik, omdat mijn cyclus nog niet helemaal weer normaal op gang was gekomen, dus die was nog wat korter, dus ik merkte wel op een gegeven moment, ik dacht: oh, ik had eigenlijk al ongesteld moeten worden, maar, nou, dat zal misschien wel een paar dagen later zijn, want misschien begint dat weer wat meer normaal te worden. Maar ook dat gebeurde niet..

Dus inmiddels al drie, vier dagen verder dacht ik: ja, maar volgens mij is er nu toch wel echt iets aan de hand. En ik ging ook naar mijn werk, en ik ging op de fiets en ik merkte ook dat ik wat kortademiger was en wat meer… nou, allerlei van dat soort dingen. Hè, misschien wil je het dan ook wel op de één of andere manier zien, hè. Dus misschien maak je het ook wel groter dan het echt is. Maar ik was op vrijdag, voor mijn gevoel in alles gewoon echt zwanger. Maar ik had nog geen test gedaan, omdat ik het ook wel leuk vond om dat, nou, te doen op een moment dat mijn vriend ook thuis was en, nou ja, dat we dat dan ook wel echt even samen konden beleven. Dus hij zou een test gaan halen en dan zouden we zaterdag, zou ik dan die test doen. En toen kwam ik vrijdagavond thuis en toen zag ik al dat hij drie testen had gehaald, dus ik vond dat al enigszins optimistisch. Maar hij zei: “Ja, nee, het was een pakket van drie, dus ik heb ze maar alle drie genomen.” Nou, prima. Nog echt denkende: aan één heb ik meer dan genoeg, want eigenlijk weet ik het al maar voor de vorm doe ik de test nog. En toen deed ik zaterdag de test en toen was hij negatief. Dus daar was ik ook een beetje van in de war. Want ik dacht: ja, nu snap ik het niet meer, want het voelt wel aan alles en, ja, ondanks dat mijn ongesteldheid wel… of die cyclus wel korter was en dat die weer wat langer hoorde te worden, maar, ja, normaal gesproken is dat bij mij echt altijd exact op de dag en nooit onregelmatig, nooit iets geks. Dus ik voelde aan alles in mijn lijf, ik dacht: ja, maar dit is gewoon, ja, dit klopt niet dat die test negatief is. Dus nou, in de middag nog één gedaan. Toch een beetje wetende eigenlijk… je moet het eigenlijk in de ochtend doen, maar ja, weet je? Vooruit, ik ga-, misschien was gewoon die test fout en ik ga het toch gewoon nog een keer doen. Nou, weer negatief. Zondagochtend weer. In de ochtend, dus echt, nou,  met ochtendurine. Weer negatief.

Dus ik merkte dat ik er toen wel ook een beetje onrustig van werd, omdat ik ook echt het gevoel had van: ja, maar er is gewoon wel iets aan de hand. Ik kreeg ook een beetje buikpijn, maar een ander soort buikpijn dan als ik ongesteld werd. Nou, misschien ook wel… hè, je gaat er ook zo op focussen, dus ook alles wat maar enigszins gebeurt, dat voel je en dat probeerde ik te bellen en ik probeerde een idee te krijgen van waar dat dan vandaan kwam. En ik heb bijvoorbeeld ervaring met een goede vriendin van mij, die een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft gehad. Nou, dat maakte ook allemaal dat ik dacht: ja, er is wel iets. En ik weet niet wat het is, maar ik was eigenlijk inmiddels al wel zo ver dat ik een soort van afscheid had genomen dat ik zwanger was. Maar wel dat ik dacht: er moet iets gebeuren, want dit is niet goed en als het zo doorgaat… nou, hè, misschien wel meteen heel groot moeilijk denken, maar ik merkte wel dat er… ja… ook gewoon gevoelsmatig met mijn lijf wel iets aan de hand was. Dus ik ben toen ook die maandag, ben ik naar de huisarts gegaan, was op mijn verjaardag. En toen heb ik het dus wel van tevoren, dat was dus eigenlijk degene die ik het het eerst na mijn vriend verteld heb, heb ik het aan een collega verteld, omdat ik eigenlijk een telefonische afspraak met hem en een klant zou hebben en ik eigenlijk alleen op dat moment naar de huisarts kon. Dus ik dacht: nou ja, ik ga hem in elk geval bellen dat ik die afspraak heb en ik merk dat ik ook over dat soort dingen altijd wel vrij open ben en ook wel met mijn collega’s een hele open communicatie daarin heb. Dus ik dacht, ja ik ga het hem ook maar gewoon vertellen. En ook een beetje op de manier zoals ik het nu zeg: van ” ja, weet je, dit zal wel echt geen zwangerschap zijn, maar er is iets anders, er moet iets gebeuren, dus…” Nou, eigenlijk bijna meer in een soort van ziekte, dan in: er is iets leuks. Nou, en bij de huisarts merkte ik ook wel dat ze dacht: ja, ik snap je zorgen. En die nam ze ook wel serieus hoor. Dus ze zei ook wel: “We gaan bloedonderzoek doen, want dan weet je het zeker.” Dus dat vond ik heel fijn. Maar ook wel zo van: “Nou ja, maar menstruatie, en dat kan nog weleens wat langer duren. Of als je ziek bent of als je je toch helemaal niet, niet helemaal lekker voelt, dan, nou, duurt dat weleens wat voordat dat op gang komt.” En ik merkte ook dat ik daarna dacht: ja, dat zal wel ongetwijfeld heel vaak opgaan, maar ik heb het nog nooit gehad. Want juist als ik ziek ben word ik ook gewoon altijd ongesteld. Dus ik merkte dat ik daarin ook wel het gevoel had van…: theoretisch klopt het, maar het gaat bij mij niet op. Weetje, een beetje zo. Maar, nou, ik wilde verder ook daar ook met haar niet de discussie over gevoerd, want ik kwam vooral omdat ik wilde dat er iets van onderzoek zou plaatsvinden en dat gebeurde, dus dat was prima. Dus ik ben naar de bloedafname gegaan en de volgende ochtend om half negen, voordat ik naar mijn werk ging, had ik de huisarts aan de telefoon en die zei: “Nou, ik mag je feliciteren, want je bent zwanger.” En zij was ook wel een beetje in verbazing. Weet je, dus ik hoorde ook wel echt in haar stem een soort van verrassing door, van: nou, deze had ik ook niet zien aankomen. En zij gaf ook aan van: “Nou, eigenlijk is het precies zoals jij zelf dacht, dus je bent nu inmiddels ook een week.”  Ze zegt: “Waardoor dan die testen, nou, tot drie keer toe negatief hebben uitgewezen, geen idee, maar, nou ja, dit….het klopt wel gewoon.”