Ervaringsverhaal: Esther vertelt over haar bevalling die onoverkomelijk was en waarin ze gezongen heeft voor haar kindje

Maar na een half uur voelde ik al iets van krampje. En daarna nog een keer en daarna nog een keer. En ik dacht: volgens mij gaat het gewoon beginnen. Ik ben er echt gewoon klaar voor. Ehm ook dat hele proces wat we al van tevoren hebben gehad. Nou ja, het is, het is onoverkomelijk. We wisten wat er ging gebeuren.

En ehm daardoor ben ik wel heel blij, want uiteindelijk, drie en een half uur later was ze al geboren. Dus dat waren vier uur geweest. En ehm ik was heel blij met het bad. Dus toen het wat, wat heviger ging worden dacht ik: nou, ik ga lekker in bad. En ik kon heerlijk ontspannen en daardoor voelde ik weer dat de weeën weer gingen toenemen. Het waren andersoortig weeën. Het was niet zo’n regelmaat wat je normaal gesproken ook hebt. Met een top en het gaat weer naar beneden. Het zijn wel langere krampen en dan wat minder. En dan weer heviger, dus het is heel grillig. Maar gelukkig kon ik wel met de technieken die ik zelf heb geleerd en die ik aan anderen leer, wel heel erg in de ontspanning blijven en in de overgave. Ik moest me overgeven. Ik kan er tegenaan hikken en het vast willen houden, maar… het moet gebeuren.

…….

We hebben ook op een gegeven moment, voelde ik van… we hebben een slaapliedje voor de meisjes, wat we altijd zingen. En ehm ik voelde van: ja, die, die wil ze graag horen. Dus ik zeg tegen [naam partner]: kan je met me meezingen, dat liedje? [wijfelend] En hij zegt: huh? Oké. Dus we hebben met enorme tranen in onze stem, hebben we dat liedje voor haar gezongen. En het is ook een heel mooi symbolisch liedje van: ga maar, je bent vrij… En ehm, straal je licht maar. Ga maar. En we hebben [huilt] het gevoel dat ze daarna is gegaan. Dat dat nodig was voor ons en voor haar, om echt los te laten en eh… En terug te gaan naar waar ze vandaan komt. Want daar geloof ik wel in. Dat het een ziel is die op aarde komt. En dan weer terug mag. En eigenlijk dat je daar geboren wordt in de hemel. Zoals ik het dan maar zie. Dat geeft mij kracht om het zo te zien. En rust.

…..

En we hadden de warm water douche op mijn buik gezet en ik zei: daar komt ze. En ineens voelde ik van… het is net even het laatste duwtje. En ik voelde echt zo… ja ehm, ja iets flubserigs zeg maar. Eh dus ik ving haar op eh in het water, onder het water. En het was een hele korte navelstreng, dus je kon haar niet eens op je buik leggen of wat dan ook. Dus ik kon alleen op de onderbuik, in mijn handen had ik haar… Ik zeg: oh, kijk nou, wat is ze mooi en klein. Zo klein. Je kan je niet voorstellen hoe klein. Ehm ik was helemaal lyrisch. Ze was, was zo fantastisch klein duimelijntje. En eh echt een poppetje. Nog helemaal warm. Wij denken niet… volgens mij leefde ze niet meer. Ze hebben het, ze hebben haar hartje zien kloppen nog door de huid heen, maar… Het was sowieso onder water. Ik kon het niet zo goed zien, maar we konden wel zien hoe ongelofelijk mooi ze was. Ze was echt gewoon een heel gaaf meisje al.

……

Dus toen hebben we afgenaveld en toen heb ik haar hier bij mij op mijn borst gehouden, zo’n heel klein hummeltje. En ehm ik voelde echt: ze is er nog. Ze leeft niet, maar ze is er nog. En vervolgens zei mijn tante tegen mijn man van: doe ook je shirt uit, doe ook eventjes bij jou nemen. Hij zegt: huh? Oké. En daar is hij heel blij mee geweest. Want dan krijg je echt dat contact, gevoeld. En ehm ja, dat was heel emotioneel natuurlijk. Maar wel heel bijzonder om dat zo te voelen. En toen heeft hij haar weer terug aan mij gegeven. En ik legde haar weer terug in het water en toen ging hij even het bakje met koud water vullen. En toen voelde we alle twee: en nu is ze weg. Het was echt ontzield, zeg maar, op dat moment.  We hebben echt het gevoel, dat ze dat stukje bij ons op de borst, echt nog heeft meegekregen, voordat ze echt helemaal weg was. En eh die momenten koesteren we.