Ervaringsverhaal: Esther moest naar de OK voor het verwijderen van haar placenta – dit was een surrealistische ervaring

En… nou ja, de placenta was er nog niet klaar voor om geboren te worden.

Dus ehm uiteindelijk, ze hadden wel zoiets van: we geven het alle tijd. Ik zei: ik wil wel zoveel mogelijk mijn lichaam zelf de tijd geven om geboren te laten worden, die placenta. Dus met visualisatie, met bepaalde oliën eh nog eh injectie met oxytocine. Nog even naar de wc, misschien zit mijn blaas ervoor. Ook niet. Nou uiteindelijk na vijf kwartier, dat is voor een ziekenhuis echt heel lang. Ik zei: oké, ik heb nu alles eraan gedaan, het gaat gewoon niet lukken. Mijn lichaam gaf geen wee meer, niks. Het was klaar. En dat snap ik ook wel, want een, een placenta wordt geboren op oxytocine, op, op een liefdeshormoon. En ik was super verliefd, maar ik keek naast mij, na een bakje met water…waarin mijn dode kindje lag. Dus dat, dat ging niet. Dat lukte niet. Dus toen dacht ik: nou, ik heb nu er echt alles aan gedaan. Dus hup, meteen infuus… je wordt meteen medisch. Er wordt infuus geprikt en dat prikte mis en nog een keer mis. En dat was echt heel naar qua gevoel. Dan kom je ineens weer in de, boem, uit de bubbel waarin je zit, in de wereld weer terug. Eh, ik moest naar de OK……

………

Nou, de OK is dan helemaal surrealistisch. Dat is, je moet daar wachten, wachten, wachten, wachten, wachten op de verkoeverkamer. Dus je ziet mensen terugkomen van… Uit de narcose wakker worden van een beenoperatie, allerlei operaties. En ik denk: jullie weten gewoon helemaal niet wat ik heb meegemaakt. En wat er op dit moment speelt. Dus dat was echt een surrealistische wereld……

…….

Ehm terug op de eh… Ik werd ook heel lief door degene die eh ijsjes komt uitdelen en zo, dus de, de arts daar die eh… Ik had het heel koud, dus die had me met zo’n speciaal ding weer warm gemaakt, met zo’n föhn. En die ging ook mijn verhaal even luisteren. Toen zei ze: wat heb je allemaal meegemaakt he? Ik zeg: nou… En toen kon ik even vertellen van hoe mooi ze was, maar hoe moeilijk het was. Ik zeg: weet je hoe fijn dit is, dat je even vraagt naar mijn verhaal? En dat ik het even kan doen? Dat maakte het allemaal wat dragelijker.