Ervaringsverhaal: Esther is positief over de gynaecoloog en de verloskundige, omdat ze empathisch waren en meeleefden

De verloskundigen ook, want die waren echt ook in shock, toen ze te horen kregen dat het toch trisomie 18 was. Ehm… Persoonlijk ook gebeld eh van: hoe is het nu met je? Hoe staan jullie erin?

Ik zei: ja, ik zou heel graag nog één echo willen. Om nog haar levend te zien, als afscheid. Gaan we doen. Dus toen we ook binnenkwamen zei ze: nou, dit is echt de moeilijkste echo die ik ooit in mijn carrière heb moeten doen, maar ik doe hem met liefde. Dus we zaten, ze zegt: als je het niet erg vindt, ik ga ook echt een traan laten. Ze zaten ook echt met tranen te kijken naar de laatste bewegende beelden van haar. Ehm… Dat was eh, de woensdag eh, dus precies een week voordat ze geboren zou worden.

….

Dat er echt geluisterd werd. Dat er vooral ook het empathische stukje… Deze gynaecoloog die was een maatschappelijk werkster en gynaecoloog in één. Dat vond ik zo bijzonder. Dus zij vroeg dan ook echt van: hoe gaat het nu met jou?

…….

Ja. Zo van echt dat stukje van eh: het is niet mis he wat je allemaal meemaakt? Het is niet niks. En dat: wauw… Ja, dat was echt ook oog voor mij, voor wat we allemaal meemaken, naast het medische stukje wat we ook… waar zij voorlichting over kon geven.

…..

Zij was ook niet altijd aan het woord. Ze was er. Ook toen ze ging kijken naar [naam kindje]. Ze stond gewoon stil te kijken. En dat ze ook zegt: het blijft toch een godswonder he. Ehm dat stukje empathie. Heel belangrijk. En dat is net als met de verloskundige, die dan in hun vrijetijd belde. Of die met zo’n echo: natuurlijk gaan we het doen. Vind je het dan niet erg als ik ook even een traantje laat? Dus echt dat persoonlijke. Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Ja…