Ervaringsverhaal: Esther beschrijft een aantal voorbeelden van moment waarop zij geen regie en zeggenschap had tijdens haar bevallingen

Ja… ehm bij de tweede bijvoorbeeld, kwam ik binnen met weeën en zei ze: oh jij lacht nog veel te veel, dat is nog helemaal niet begonnen. En eh nou zit pot dicht, maar ja, je bent nu eenmaal in het kraamhotel, dus ze gaan hier nu aftikken… Dus ik breek wel even de vliezen en dan zet het hier wel door.

Boem, boem, boem, boem, vliezen gebroken en anderhalf uur later was hij er. Superfijn, maar het was een, heftig qua wat er allemaal aan weeën kwam en…En hij heeft volgens mij ook nog niet helemaal het beseft dat hij op de wereld kwam. Dat was echt wel een stortbevalling.

…..

Ehm maar dat met de vliezen breken eh zonder overleg, toen dacht ik: ho, wacht even. Dus bij de volgende, dacht ik ja maar dat wil ik niet. En ik wil graag thuis bevallen. En ik had helemaal bedacht hoe ik dat wilde en toen liep ze over tijd tweeënveertig weken, moest ik alsnog naar het ziekenhuis, ingeleid worden. Ik denk: nou daar gaat mijn idee van, helemaal op mezelf. Dus ik moest ineens weer met medisch, ik werd echt overgedragen. Vliezen werden gebroken, lukte niet want ze had niet zoveel meer. Nou, we zitten wel eventjes… we maken wel even een klein gaatje in het vlies, ploep zo… En dan zit er wel gelijk een schedelelektrode in. Dat is makkelijk, want dan hebben we gelijk interne ecg. Toen dacht ik: schedelelektrode? Niks overlegd. Ja, dat voelen ze toch niet. Het moment dat die schedelelektrode werd gezet, voelde ik haar schoppen. Dus ik was achteraf zo boos over. Ik denk: waarom niet zeggen, dit willen we gaan doen want… Vind je dat oké? Hè dat soort dingetjes. Nu nog als ik foto’s zie van dat kleine rode puntje op haar hoofd, word ik nog boos. Eh uiteindelijk is er geen infuus nodig geweest en drie en een half uur later was ze er op een hele natuurlijke manier. Alleen ik had nog een randje. Dus na twee en een half uur had ik persdrang. Ja, zegt ze, maar we hebben net getoucheerd, was zeven centimeter, nou heb je wel echt volledige persdrang? Er staat nog een randje? Laat je nog heel eventjes volhouden. Nou, dat uur was hels. Echt, ik heb oerkreten uitgeslagen. Tarzan en Jane waren er niks bij. Dan denk ik waar… Dat had niet nodig geweest, als ik mijn lijf had gevolgd. Want bij die vorige verloskundige was zes centimeter ook prima om te persen. Dus toen, daarvan heb ik dan weer geleerd van: oh ja, niet zomaar een schedelelektrode, informeren wat er gebeurt.