Ervaringsverhaal: Dorine kreeg trombose en werd in het ziekenhuis opgenomen

Dus op een gegeven moment ’s avonds zei ik tegen mijn man: “Het klopt toch niet, het kan geen spierpijn zijn eigenlijk.” Ik zeg: “Misschien is het toch, ja, trombose.”

Want mijn zus die heeft het dus ook, trombose gehad in haar kraambed. En die had me al een beetje gewaarschuwd van hè: Je hebt kans dat je, dat je dat ook krijgt, omdat we een erfelijke variant in de familie ook hebben zitten. En dat is bij haar afgelopen jaar gebleken.

I: En wat voor…?

Dat is Factor V Leiden. Dat… Ja, dat zorgt, dat zorgt gewoon dat je, dat je meer kans hebt op de trombose. Maar ja, op dat moment wisten we nog niet of ik dat zou hebben of niet. Ehm… dus dat was ja, dus toen had ze, had ik haar gebeld om, om te vragen: “Hoe zat dat bij jou? Want ik heb dit, ik heb dat. Ik heb zus… Het doet allemaal zeer.” Ze zegt: “Is je been dikker?” Ik zei: “Ja, dat, dat is dikker inderdaad.” En… maar verder niet glanzend of niet, niet rood of wat dan ook. Maar ze zegt: “Dat had ik ook niet. Je hebt trombose. Ik kan het gewoon horen aan je verhaal.” Ze zegt: “Dus je gaat nu even de huisartsenpost bellen en je gaat nu naar het ziekenhuis toe.” Ze zegt: “En… Ik ga wel met je mee. Dan kan ik mijn verhaal ook doen, dan weten ze dat het in de familie zit.” En… Dus nou, die is gekomen en om half 11 ’s avonds zijn we dus naar het ziekenhuis gegaan. En nou ja, daar hebben ze m’n been opgemeten en toen was het dus zeven centimeter dikker dan het andere been. Dus toen zeiden ze ook: “Ja, dit is inderdaad trombose.” Dus toen heb ik gelijk… bloedverdunners gekregen en… nou, moest ik de volgende ochtend moest ik gelijk voor een echo bellen. En nou ja, daar konden we om kwart over negen ’s ochtends konden we al gelijk terecht.

……..

En ja, zo gingen we naar die echo van: nou ja, we krijgen te horen… hè, we gaan naar die echo kijken en dan gaan we wel met een arts overleggen en dan zien we het wel. En toen was die echo, die man was die echo aan het maken en… hij zegt: “Joh, ik ga toch even overleggen.” Dus ik dacht: nou ja, ik zeg, zit het dan, is het dan inderdaad trombose? “Nou”, zegt ‘ie “je hebt inderdaad een trombosebeen.” Hij zegt: “Maar ik ga even gauw overleggen en dan kom ik bij je terug.” En op een gegeven moment komt ‘ie terug en hij zegt: “Joh, we gaan je broek aantrekken en we gaan je nu naar de spoedeisende hulp brengen, want ja… dit is wel heel iets ernstigers dan alleen een trombosebeentje.” Hij zegt: “Kom maar mee.” Dus ik op een gegeven moment hè, in de rolstoel mee, m’n man opgehaald en… ja, toen zijn we linea recta naar de, naar de spoedeisende hulp gebracht. En nou ja, daar werd ik ook gelijk opgenomen

…….

En ja, uiteindelijk heb ik vijf dagen daar gelegen en zijn ze begonnen met, met inderdaad met de bloedverdunners opstarten. Toen kreeg ik én prikken in m’n buik én de medicatie. En… ja, ondertussen werd m’n hele been werd ingezwachteld. En… ja, dat… toen lag ik daar inderdaad vijf weken… of ehm, vijf dagen. En ondertussen werd er geregeld dat er bij ons thuis ook een bed zou komen zodat ik gewoon niet naar boven hoefde te-, want ja, lopen ging gewoon niet. Ik kon niet eens staan om mijn handen te wassen zelf, dus dat… ja, dat was best wel even heftig. Want ja, ik kon, kon helemaal niks.