Ervaringsverhaal: Dana vertelt over haar fertiliteitstraject

”Ondertussen waren we eigenlijk pas zeven, acht maanden bezig en iedereen zei: ja, maar dat kan heel lang duren. Dat kan een jaar duren tot anderhalf jaar, en neem je tijd. Alleen begon ik langzaam een beetje te beseffen van : nou ja, neem je tijd.

Ik wilde ooit … Het doel was altijd om twee kindjes te krijgen. En ik vond het heel raar, omdat ik … de ovulatiestrips waren goed. Ik had nooit klachten met menstruatie, dat was allemaal heel regelmatig. Ik had ook geen heftige buikpijnen of dergelijke. Dus ik dacht van, ja, er moet gewoon iets anders zijn, want het zit gewoon goed, ik heb nooit klachten. Toen ben ik inderdaad begin maart … Toen dacht ik: ik ga eens naar de huisarts. Ehm, die had toen wel aangegeven van: ja, je moet nog eigenlijk even proberen, want september, maart is nog vrij kort..Die heeft mij toch doorverwezen naar het ziekenhuis. Ehm, eh, gelukkig achteraf. En een maand later word je dan gewoon opgeroepen voor een standaardonderzoek en dan gaan ze kijken. Nou, dat was dus eigenlijk gewoon even kijken van, vanbinnen, op de echo kijken. Nou, ze konden niks geks zien. En voor de partner was het dan eigenlijk gewoon, ja, het, het, het zaad inleveren zeg maar. Ehm, in principe gaf mij dat gewoon heel erg geruststelling, want ze konden in eerste instantie niks zien, er werd ook bloed geprikt en ze zeiden van: kom een maand later, dan kun je terugkomen en dan krijg je eventueel de uitslag en vervolgstappen wat we gaan doen. Ehm, eigenlijk geen moment erbij stilgestaan, tot het echt ernstig zou, of dat er iets zou kunnen zijn. En ik dacht eigenlijk meer van: oh, misschien heb ik een verstopping in de eileiders, wat ik niet voel of misschien heb ik een vleesboompje, of misschien is er ergens een blokkade, wat kan zijn. Maar ja, je ging d’r vanuit, als er iets is dan ligt het gewoon aan mij en dan gaan ze dat oplossen. En dan duurt het gewoon wat langer. En een maand later gingen wij dus terug naar het ziekenhuis en heel lang wachten in de wachtkamer. Dat vergeet ik echt nooit meer, want het was, ja, Academisch Ziekenhuis. En toen werden wij binnen geroepen en ja, eigenlijk ze begonnen meteen, meteen ging zitten en je krijgt echt meteen vanaf de eerste moment dat ze zeiden: ik heb slecht nieuws. Dat was hoe het begon. En ehm ik heb slecht nieuws zeiden ze en ehm dat ligt aan de mannelijke kant. En dat was gewoon, ja, een eigenlijk een … Ja, dat was gewoon een, een, ja een klap in je gezicht op dat moment, want daar had je dus echt nooit bij stilgestaan. Ehm, je bent dan wel twee weken lang op alles alert. Hè, je denkt van ja, dat gaat. En eigenlijk hebben wij gedacht van: dat lukt wel. Weet je, het gin-, we waren zo goed door die ICSI gekomen, geen klachten gehad van de spuiten. De punctie was pijnlijk, maar ook daarvan geen last meer van gehad. Ja en dan toch twee weken later, testje negatief. En dan denk je echt van, de test is fout. Dat dacht ik gewoon echt. En ehm, nog eens getest. Ik denk dat, ik kan nog eens testen. En dan ga je in die periode ga je ook googelen en daar zeggen heel veel vrouwen: ja, maar het kan ook twee dagen later nog positief zijn of het kan een dag later positief zijn. Of drink een aantal uren niks, want dan is de urine donkerder. Maar hij bleef negatief en toen werd ik ook gewoon die avond, zijn we daar de hele dag mee bezig geweest, en toen werd ik die avond ook gewoon ongesteld. Ja, dan weet je dat alles voor niks is geweest. Ja. En dat is dan … dat moet ik zeggen, dat was de grootste klap denk ik, ja. Ja. Want je bent daar heel lang … Je zit daar heel lang in en dan opeens, ja, krijg je … Ik raad ook iedereen altijd aan nu: koop niet de testen waar echt op staat ‘niet zwanger’. Want dat zijn de meest hatelijke testen. Je kan beter een streepje hebben. [lachje] Ehm, ja, toen zijn we echt, ja, nou, wel heel down geweest met z’n tweeën.””Nou, we hebben dan eigenlijk één hele dag gewoon echt heel down geweest. De dag erna moet je dan toch het ziekenhuis bellen, want zij wachten op je. En dan eh, bel je de verpleging inderdaad en dan zeg je van: ja, het is niet gelukt. En die vroegen toen ook meteen van, wil je psychologische begeleiding voor de tweede keer? Wil je een tweede keer? En eigenlijk aan die telefon had ik meteen gezegd, van: ja, wanneer kan ik weer beginnen? Want toen had ik weer echt zoiets van … Ik weet niet of ik boos was, maar toen had ik echt zoiets van: nee ik moet … Dit moet gewoon lukken. Ehm, toen ben ik er wel heel anders ingegaan, de tweede keer. Dus daar moet drie maanden tussen zitten. Daar baalde ik ook weer heel erg van, want dat is toch weer drie maanden verloren. En zij hadden mij toch aangeraden om dan ook de pil door te slikken. Want ergens hoop je dan toch dat je een heel even een maand kan stoppen, van, laten we het nog eens natuurlijk proberen. Je hoopt gewoon. Je blijft die hoop gewoon houden. En ehm, maar toch meteen weer de pil. Dus dan wist je eigenlijk van: ja, ik moet echt drie maanden wachten voordat er weer een kansje is. En toen heb ik me heel anders voorbereid. Ehm, ik had het echt … je kunt niet zeggen dat we het onderschatten, want ik had gewoon geen klachten gehad. Maar ik had de emotionele factor echt onderschat. Wat voor een klap het kan zijn, ja, dat het mislukt. En omdat we het in de omgeving hadden verteld, kreeg je ook opeens vragen: maar wat gaan jullie doen, als het niet lukt? En gaan jullie dan adopteren? En je krijgt de gekste verhalen. En wij wilden daar gewoon nog niet aan denken, want we hadden zoiets van … Nou ja, in Nederland krijg je het drie keer vergoed, drie hele pogingen. Toen was ik er ook achter gekomen van: als ik nou meerdere eitjes had gehad die in de vriezer, viel het nog allemaal onder poging één. Dus eigenlijk baalde ik ook van, nou, dat ik er eigenlijk zo weinig had of dat ik er eigenlijk maar eentje had. Want eigenlijk gingen we dus nu al voor, ja, de verzekering en de tweede, ja, poging al ondergaan. Toen was mijn doel ook eigenlijk …, die tweede poging ging ik heel anders in. Ik had zoiets van: ik wil reserves [lacht]. Dus ik had echt zoiets van, nou ja, ik heb zoveel eitjes en ik snap dat ze de eerste keer voorzichtig zijn geweest, maar nu had ik echt zoiets van: nee, doe die hormonen maar omhoog, want ik wil toch wel op z’n minst één of twee d’r na nog in de vriezer hebben. In de tussentijd zijn we wel ook gaan kijken van, nou, wat als we de drie pogingen in Nederland mis-, mislukken? Eh, en dan is het zelf betalen. Toen hadden we wel meteen besloten: we leggen geld weg, ehm, maar dan gaan we wel naar het buitenland. Dus ook daar was ik al mee bezig.”