Ervaringsverhaal: Anne was blij met haar verloskundige omdat ze betrokken waren en hen altijd kon bellen bij vragen of zorgen

I: Hoe heb je die zorg ervaren, die je van de verloskundige kreeg?

Ehm, het was fijn om daarheen te gaan, fijn om, om het hartje te horen. Ehm, fijn om te praten over, nou ja, wat er moet gebeuren tot aan de bevalling; wat je aan moet schaffen, wat je moet regelen allemaal, maar ook fijn om iemand achter de hand te hebben, dat mocht je vragen hebben of onzeker zijn, dat je gewoon weet, dat je bij hen, zeg maar, terecht kan. Het was echt een hele fijne praktijk, hele fijne mensen, een klein team, maar wel gewoon, ja, gewoon heel zorgzaam en heel… De bedoeling was dat ik thuis zou bevallen, dus ik wist dat ik een van hen erbij zou hebben, die op dat moment eigenlijk dienst zou hebben. En zelfs toen ik in het ziekenhuis lag in [woonplaats] de laatste 2 weken, zijn ze nog een aantal keer op bezoek geweest om te kijken, ja, hoe het was eigenlijk. En zelfs toen ik bevallen was en uiteindelijk thuiskwam, zijn ze hier nog thuis geweest om te kijken hoe het allemaal ging en, ja, gewoon even een hart onder de riem steken en even feliciteren natuurlijk..

…..

Ehm, ja ik ben, ik was wel heel blij met mijn verloskundigenpraktijk. Gewoon omdat ze heel betrokken waren en heel, sommigen hadden zelf nog niet eens kinderen, maar ja, ze schrijven gewoon in het kraamboek, zeg maar. Ze, ze komen bij je langs in het ziekenhuis en ze komen bij je langs na de geboorte. Toch een soort van steun die je hebt ehm, extra, een extra iemand waar je tegen kunt praten en waar je ook ’s nachts naar kunt bellen. Toen ik bandenpijn kreeg… Je leest het weleens, maar dan ga je twijfelen; is het dit en zou ik er wat aan moeten doen? Al is het midden in de nacht, dan mag je ze bellen. Ik heb ze volgens mij ’s avonds om elf uur een keer gebeld, dat ze dachten: oeh, ze is misschien aan het bevallen. Toen was ik begin 20 weken en dat ik best wel zenuwachtig was, omdat ik de volgende dag een echo zou hebben. Ehm en ik best wel zenuwachtig was, omdat ik wist dat hij een groeiachterstand had en op dat moment voelde ik me ‘s avonds gewoon, ja emotioneel heel zwak eigenlijk en dat ik geen partner had, kon ik het op dat moment niet daar mee delen, toen ik thuis zat. En ik wilde mijn ouders en familie ook niet ermee lastig vallen, dus toen heb ik kra-, of de verloskundige gebeld. Nou ja, en die zei ook: “Goh, van ga je bevallen of heb je weeën?” “Nee, ik heb eigenlijk een andere vraag, maar het is niet echt dringend, dus sorry dat ik bel.” Nee, dat maakt niet uit, je mag áltijd bellen.” Ja, en dan kom je dus met de vraag: “Nou ja, ik ben heel zenuwachtig voor de, voor de echo van morgen, omdat ik gewoon bang ben dat ze iets ontdekken en dat het niet goed is.” En dan zit je te huilen aan de telefoon, waarop zij jou écht geruststellen, desnoods langs willen komen, als het nog moet. Ja, en dat heb je dan wel op dat moment nodig, zeg maar. Dus de volgende dag ging ik gewoon met een gerust hart naar de echo toe en ondanks dat ik niet te horen kreeg wat ik wilde horen.