Ervaringsverhaal: Anne koos ervoor om haar zwangerschap niet af te breken

Op het moment dat ik bij 33 weken hoorde dat hij Down had, kreeg ik een gesprek met de chirurg die dat vermoedde, zeg maar. Toen moest ik een week later weer op gesprek komen, inmiddels was ik 34 weken zwanger en toen kreeg ik te horen dat ik nog de beslissing had om de zwangerschap af te breken.

Dat moeten ze, die vraag moeten ze jou stellen, die keuze moeten ze jou voorleggen. Nou ja, ik heb gevraagd, hoe dat in z’n werk gaat, want tot 24 weken gaat het met een abortuspil en daarna is het, ja, gaat het gewoon anders. Ik kreeg twee keer op een dag, toen ik nog in [Academisch ziekenhuis] lag, een CTG van zijn hartje, ’s ochtends en ’s avonds. Op het moment dat het slechter zou gaan met hem en hij dat aan zou geven, dan zou hij met een spoedkeizersnede gehaald worden, maar op het moment dat ik een beslissing zou hebben gemaakt dat ik de zwangerschap niet langer wilde en ja eigenlijk hem niet wilde, dan lieten ze hem overlijden in mijn buik, waarna hij alsnog gehaald moest worden. Dat was voor mij geen optie, daar heb ik ook niet over getwijfeld. Ehm, ze moesten het op papier zetten, mocht er iets gebeuren met mij en ik het zelf niet meer zou kunnen zeggen, zeg maar. Ehm, maar dat was voor mij dus geen optie.

I: Waarom was dat geen optie voor je?

Ehm, omdat ik hem eigenlijk al 34 weken in mij droeg, ik wilde hem ontmoeten, ik wilde het niet opgeven. Als hij na die tijd zou beslissen dat hij het niet redde, dan is dat zijn keuze geweest, maar ik wilde hem niet opgeven en ik ben uiteindelijk blij met die keuze geweest.