Jolien, 32 jaar, bewegingswetenschapper, yoga docent, acrobaat en designer.
Ik heb drie miskramen in zes maanden meegemaakt. Mijn toenmalige partner en ik hadden al jaren een kinderwens. Mijn partner gebruikte een medicijn voor de ziekte van Bechterew, een reumatische aandoening. Om zwanger te mogen worden moet je minimaal zes maanden van het medicijn af zijn. In april 2020 zijn we begonnen, de eerste cyclus was ik direct zwanger.
Bij hoeveel weken had je een miskraam?
De eerste miskraam begon toen ik vijf weken zwanger was. De cyclus na de miskraam werd ik weer zwanger.
Bij de tweede miskraam kreeg ik na drie weken al vaginaal bloedverlies. Eén dag voor de 8-weken echo had ik krampen en volgde de miskraam, de echo bevestigde een volledige miskraam.
Na de tweede miskraam heb ik een cyclus afgewacht voor ik weer zwanger wilde worden. We wilden het iets meer tijd geven. De volgende cyclus was ik direct weer zwanger. Het was lastig om te vertrouwen, je durft niet meer te hopen. Na iets meer dan vijf weken kreeg ik weer vaginaal bloedverlies en maakte de verloskundige direct een echo, er was een vruchtje met hartactie te zien. Een week later was de geplande echo en daarop leek onvoldoende groei te zijn, er was nog wel hartactie. De verloskundige had er nog vertrouwen in, misschien klopte de termijn van vorige echo niet. Iedere keer dat ik naar de wc ging, was ik gespannen. Ik was bang dat ik het bloedverlies in de wc zou zien. Elf dagen later werd er nog een echo gemaakt, er was geen hartactie meer te zien. Als het vruchtje tot dan geleefd had was het elf weken. De miskraam kwam uiteindelijk twee weken na de echo op gang.
Waar en bij wie vond je steun?
Ik heb de miskraam besproken met vrienden en familie. Vanuit mijn omgeving kreeg ik veel steun. In eerste instantie voelde het als een taboe om over miskramen te praten, maar voor mij voelde het gek om zo’n groot en belangrijk onderwerp in mijn leven niet te delen. Als je het vertelt aan mensen, merk je hoe vaak een miskraam voorkomt. Door het te delen, voelde het echter ook alsof je verwachtingen bij ander schept. Zij weten dan dat je bezig bent met je kinderwens en vragen hier ook meer naar.
Een vriendin had ook een miskraam meegemaakt en was op hetzelfde moment voor de tweede keer zwanger als ik. Het was fijn om met haar te praten, omdat zij begreep hoe ik me voelde. We spraken onder andere over het feit dat mensen soms ongepast reageren, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Zij heeft gelukkig een gezond kindje gekregen. Het was confronterend toen ze beviel, omdat ik me toen realiseerde dat ik dan ook ongeveer bevallen zou zijn. Je wordt even met je neus op de feiten gedrukt.
Mijn toenmalige partner kon de miskramen makkelijker wegstoppen. Voor hem werkte het beter om het te negeren, voor mij was het heel anders omdat ik lichamelijk geconfronteerd werd met de miskraam. Ik zag het bloedverlies, was er op aan het wachten. Mijn partner heeft me erg gesteund in het proces, ondanks onze verschillende verwerkingsstrategieën. Hij wilde graag na de derde miskraam opnieuw zwanger worden. Ik wilde dat niet, omdat ik daar nog niet aan toe was.
Hoe heb je de zorgverlening ervaren?
Vooral de verloskundigen in de praktijk gaven veel steun. Ondanks dat ze niet alle vragen kunnen beantwoorden, denken ze met je mee en proberen ze te helpen. Bijvoorbeeld door de eerste echo eerder in te plannen dan gewoonlijk, zodat we minder lang in spanning hoefden te leven.
Wat heb je gedaan om de miskraam te verwerken?
We hebben alle vruchtjes een naam gegeven en een mini ceremonie gehouden. We hebben een stukje tekst op een kaartje geschreven en dat aan elkaar voorgelezen. Het kaartje hebben we in een doosje met spulletjes gedaan, onder andere kleine armbandjes met de naam. Het doosje heb ik nog en bewaar ik als aandenken aan de zwangerschappen. Het is iets moois maar ook verdrietigs wat me doet terugdenken aan de miskramen. De emoties komen in vlagen, ik was soms boos, verdrietig of gefrustreerd, en dat mocht er zijn. Langzaam wordt het makkelijker en zijn de emoties minder heftig.
Wilde je na de miskraam opnieuw zwanger worden?
Ik weet niet of ik nog zwanger wil worden. Ik vind dat een hele lastige vraag. Vroeger wilde ik graag moeder worden, ik ben erg zorgzaam. Mensen vinden dat het bij mij past. Misschien wil ik het later wel weer, maar nu wil ik niet zwanger worden. Voor mijn omgeving is het lastig om te begrijpen dat ik niet zwanger wil worden. Omdat ik aan het proces begonnen ben en nu gestopt ben, vragen mensen zich af of ik het wel echt wilde, of dat ik toen al twijfelde. Het is een moeilijk proces en de miskramen hebben dit proces een andere wending gegeven. Van gedachten veranderen over een groot onderwerp als dit gebeurt niet zomaar, en dat geeft wellicht een idee van de impact van een miskraam.
Wat zou je aan vrouwen willen meegeven?
Blijf er niet alleen mee zitten, er zijn namelijk heel veel mensen die een miskraam hebben gehad. Ook als je niemand kent die een miskraam gehad heeft, kan het helpen om te praten, je voelt je dan minder alleen. Om er alleen mee te zitten vond ik het ergste. In eerste instantie had ik ook een schuldgevoel. Door erover te praten maak je dat gevoel kleiner, er is niets om je schuldig over te voelen.
