Verschillende vrouwen vertellen over het melden van hun zwangerschap op het werk en de reacties die ze daarop kregen. Eén van hen vertelt dat ze bang was dat ze ontslagen zou worden op het moment dat ze zou vertellen dat ze zwanger was. Gelukkig werd er juist heel positief op haar nieuws gereageerd en werd er zwangerschapsverlof voor haar geregeld. Een andere vrouw vertelt dat haar collega’s in een vroeg stadium op de hoogte waren van haar zwangerschap omdat zij wisten wanneer de terugplaatsing plaatsvond. Hoewel ze het jammer vond dat ze het nieuws niet langer voor zichzelf kon houden,

Veel vrouwen geven aan dat ze minder goed konden functioneren op hun werk. Sommigen hadden bijvoorbeeld last van bekkenpijn en deden het op het werk het rustiger aan en gingen af en toe even zitten. Amanda vond het jammer dat ze bepaalde fysieke werkzaamheden niet meer mocht uitvoeren. Tegelijkertijd voelde het ook als een opluchting, omdat dit beter voor haar was. Sommige vrouwen hadden last van rugpijn, hoge bloeddruk of (extreme) misselijkheid. Voor de één werkte het goed om gewoon door te werken, voor een ander om minder te werken, op vrijwillige basis te werken, om zich ziek te melden of om vervroegd met verlof te gaan. In sommige gevallen raadde de leidinggevende, de bedrijfsarts of de verloskundige aan om het rustiger aan te doen op het werk. Enkele vrouwen voelden zich door het minder werken of stoppen met werken sociaal geïsoleerd, omdat de wereld om hen heen doorging terwijl zij alleen thuis zaten. In de meeste gevallen reageerde de leidinggevende begripvol. Sommige vrouwen konden niet rekenen op begrip van hun collega’s. Zo vond Marije het lastig dat tijdens de zwangerschap op het werk hetzelfde van haar werd verwacht. Dat maakte het zwaar voor haar. Sanne kreeg geen begrip van haar collega’s toen zij de ziektewet in moest. Er werd over haar geroddeld en collega’s lieten niets van zich horen.

Een aantal vrouwen geeft aan het zwangerschapsverlof te kort te vinden. Hedy heeft ervoor gekozen onbetaald verlof op te nemen. Ze was blij dat zij dat kon doen, maar realiseert zich tegelijkertijd dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Zo vertelt Indira dat ze – hoewel ze het liefst langer thuis had willen zijn – weer aan de slag moest omdat zij kostwinner is. Andere vrouwen vertellen dat ze hun carrière of studie ‘on hold’ moe(s)ten zetten om voor hun kind te kunnen zorgen. Marije merkt op dat het lastig is om de balans te zoeken tussen de zorg voor een kind en het maken van carrière. Judith vertelt dat ze een dag minder is gaan werken om voor haar kind te kunnen zorgen. Ze verbaast zich erover dat ze zich hiervoor moet verdedigen terwijl haar man lovende reacties krijgt omdat hij eens in de twee weken vrij neemt om bij zijn kind te zijn.